Matapos ang ilang libong taong ako'y namamahinga, eto ako muli umaariba.
Exaggeration man yang intro na yan, pakiramdam ko talaga eh ilang taon ako namamahinga sa pagboblog ko. Ewan ko ba, ang dami daming ideya ang sumusulpot sa utak ko na maari kong iblog ngunit ang tamad talaga ni righty at lefty dahil ayaw niya itype dito. For short, tinatamad ako.
Maraming nangyari noong mga panahong busy ako sa katamaran. May masaya, nakakatawa, nakakaiyak at kagimbal-gimbal. Hindi ko na nga maalala lahat eh, yan na nga ba ang sinasabi ko! Anak ka ng pitong kubang tandang! Kapag hindi ko talaga naiboblog ng maaga eh ayun, nageevaporate ang mga alaala ko kaya ayun.
Hindi ka nag-iisa Tita Cory. Andito kaming kapwa pinoy mo na nananalig at naniniwala sa iyo. Hanep! Saludo kami sa 'yo kasi binuksan mo ang mga mata namin at ipinaalam mo sa aming TAMA na makialam tayo sa pulitika.
Ngayong araw na ito ay itinakdang non-working holiday bilang paggunita sa kanyang libing. Nasaksihan ko yung halos lahat ng pangyayari sa libing niya. Madaming tao, hindi mali. Madaming madaming tao. Halos kalahating milyon ang dumalo at naki-isa sa kanyang huling hantungan. Bilib ako sa kanila, pabagu-bago ang panahon. Init at ulan, ngunit tuloy pa rin. Para sa kanila, bumubuka lamang ang langit at nagluluksa kaya naulan. Gutom. Hindi naman siguro kakayanin pa ng pamilya Aquino na magsponsor ng pakain, sa isang araw na paglalakad at pagsisiksikan sa kalye sino bang hindi magugutom, maiihi, mauuhaw, mahihilo at mahihimatay. Ngunit lahat sila, pursigido na ihatid si Cory hanggang sa kanyang libingan. Tulad din ng ginawa ni Cory nuon. Pursigido siya na gawing demokratiko ang ating bansa. Tunay nga namang isang bayani siyang maituturing.
Basta ako, Cory ako.
Grabe naalala ko yung panaginip ko, ang weird. Pakiramdam ko tuloy, ayoko ng matulog pa. Ewan ko ba, ganun ba talaga yun?
Sabi ni Jomamie, kung anong pinakainiisip mo sa buong araw, yun ang mapapaginipan mo. Hayop... Pero... Di ko naman inisip yun.
Naalala ko nung lunch nung isang araw, ewan ko ba kung bakit nuong gabi ko lang din narealize na "wth?!". Sanay na ako na laging maakbayan ng kung sinu-sino lang kahit ni Mang Tomas pa, pero nagulat naman ako, ano tayo lovers? *tawang malakas*
Tama bang... Biglang makipagholding hands? *smirk*
Hanggang kailan? Hanggang Kailan ako magpapanggap na wala lang ito? Hanggang kailan?!
-- Natatae na siya.
- "Why are you here?"
- "Cuz you're my girlfriend!"
- "dito ka kasi di kita marinig."
- "hindi pwede, andito si Kyle."
- *nagdodrawing sa likod ni boy1*
- "Ano ba yan nakikiliti ako!"
- "Ano ka ba, naglalambing nga sa 'yo eh *hirit ni inday*."
- "Ah ganun, sige pa."
Ang sakit ng ulo ko, pengeng gamot.
Ilang beses na akong nagtangkang umiwas, ngunit bakit ganun pa din? Ako ba talaga ang may problema? O baka siya na? Ako ba ang lapit ng lapit, o siya?
-- Ang drama ng magnet at ng ref.
Ang hirap umasa, pakiramdam ko tuwing lalapit siya sa akin forever, ngunit hindi pala.
-- Ang emo ng pole nung pole dancer. :X
The long awaited performance is over. Mapapanuod niyo na ngayon sa youtube ang malabo ngunit maganda kong mukha.
http://www.youtube.com/watch?v=pYlmG7vU7e0
ayan paki-visit nalang :)
Wala akong mablog. Gutom ako. Bukas nalang? Labyu.
Positively Marvelous Socialites. Watch out babes.
Ngayong araw na ito ay itinakdang non-working holiday bilang paggunita sa kanyang libing. Nasaksihan ko yung halos lahat ng pangyayari sa libing niya. Madaming tao, hindi mali. Madaming madaming tao. Halos kalahating milyon ang dumalo at naki-isa sa kanyang huling hantungan. Bilib ako sa kanila, pabagu-bago ang panahon. Init at ulan, ngunit tuloy pa rin. Para sa kanila, bumubuka lamang ang langit at nagluluksa kaya naulan. Gutom. Hindi naman siguro kakayanin pa ng pamilya Aquino na magsponsor ng pakain, sa isang araw na paglalakad at pagsisiksikan sa kalye sino bang hindi magugutom, maiihi, mauuhaw, mahihilo at mahihimatay. Ngunit lahat sila, pursigido na ihatid si Cory hanggang sa kanyang libingan. Tulad din ng ginawa ni Cory nuon. Pursigido siya na gawing demokratiko ang ating bansa. Tunay nga namang isang bayani siyang maituturing.
Basta ako, Cory ako.
Grabe naalala ko yung panaginip ko, ang weird. Pakiramdam ko tuloy, ayoko ng matulog pa. Ewan ko ba, ganun ba talaga yun?
Sabi ni Jomamie, kung anong pinakainiisip mo sa buong araw, yun ang mapapaginipan mo. Hayop... Pero... Di ko naman inisip yun.
Naalala ko nung lunch nung isang araw, ewan ko ba kung bakit nuong gabi ko lang din narealize na "wth?!". Sanay na ako na laging maakbayan ng kung sinu-sino lang kahit ni Mang Tomas pa, pero nagulat naman ako, ano tayo lovers? *tawang malakas*
Tama bang... Biglang makipagholding hands? *smirk*
Hanggang kailan? Hanggang Kailan ako magpapanggap na wala lang ito? Hanggang kailan?!
-- Natatae na siya.
- "Why are you here?"
- "Cuz you're my girlfriend!"
- "dito ka kasi di kita marinig."
- "hindi pwede, andito si Kyle."
- *nagdodrawing sa likod ni boy1*
- "Ano ba yan nakikiliti ako!"
- "Ano ka ba, naglalambing nga sa 'yo eh *hirit ni inday*."
- "Ah ganun, sige pa."
Ang sakit ng ulo ko, pengeng gamot.
Ilang beses na akong nagtangkang umiwas, ngunit bakit ganun pa din? Ako ba talaga ang may problema? O baka siya na? Ako ba ang lapit ng lapit, o siya?
-- Ang drama ng magnet at ng ref.
Ang hirap umasa, pakiramdam ko tuwing lalapit siya sa akin forever, ngunit hindi pala.
-- Ang emo ng pole nung pole dancer. :X
The long awaited performance is over. Mapapanuod niyo na ngayon sa youtube ang malabo ngunit maganda kong mukha.
http://www.youtube.com/watch?v=pYlmG7vU7e0
ayan paki-visit nalang :)
Wala akong mablog. Gutom ako. Bukas nalang? Labyu.
Positively Marvelous Socialites. Watch out babes.
